Tak bardzo lubię patrzeć na ten zapał na waszych twarzyczkach.
Tak bardzo wszyscy chcieliśmy wymyślać rymowane teksty, które by pasowały do reszty. Jednak nie okazało się to takie łatwe. Ale daliśmy radę! Gdyby każda z nas miała sama usiąść i wymyśleć coś trwało by to bardzo długo. Nie wątpię, że byłoby to wyśmienite, ale jednak jak to się mówi w grupie raźniej i na pewno lepiej.A tak na marginesie to mam nadzieję, że już wszyscy wiedzą ile Teatr Wielki ma pięter. ( Na pewno nie ma ich 52 ani 23 jak to były słyszane takie wersje)
Już nie mogę doczekać się kolejnego spotkania. Chcę zobaczyć ten wyraz twarzy, który mówi " Okej... Nie zrobię tego.. Chociaż... Dam radę uda mi się! "
Wasza i tylko wasza Bogusia. :)